Metoda ta została wynaleziona i opracowana w latach 70 ubiegłego wieku przez japońskiego chiropraktyka Kenzo Kase. Głównymi założeniami, którymi kierował się podczas jej tworzenia było umożliwienie utrzymania osiągniętych postępów terapii oraz aktywowanie  i wspomaganie naturalnych mechanizmów samoleczniczych organizmu.

KT oparty jest na podstawowych zasadach kinezjologii i polega na przyklejaniu bawełnianej taśmy K-Active Tape® bezpośrednio na skórę. Taśma ta została tak zaprojektowana, aby naśladować właściwości skóry. Grubością jest zbliżona do naskórka. Odpowiedni splot włókien warunkuje właściwości elastyczne, dzięki czemu możliwe jest jej rozciąganie tylko w wymiarze długościowym, o ok. 130-140% długości spoczynkowej. Nie zawiera leków ani lateksu. Swoje właściwości przylepne zawdzięcza 100% akrylowi, który jest nałożony na kształt sinusoidy, naśladując właściwości linii papilarnych. Akryl aktywowany jest przez ciepło, a im dłużej plaster jest noszony tym bardziej staje się przyczepny.  Wysokiej jakości bawełna zapewnia dobrą przepuszczalność powietrza nie zaburzając termoregulacji. Natomiast wodoodporność nie ogranicza czynności higienicznych dzięki czemu plaster może być noszony przez kilka dni. Po usunięciu taśmy na skórze nie pozostają ślady kleju, co umożliwia wielokrotne aplikowanie odpowiednich technik bez ryzyka podrażnienia skóry.

Działanie metody Kinesiology Taping®

Pod wpływem przyklejonej taśmy K-Active Tape® na powierzchni skóry dochodzi do powstawania charakterystycznych fałd, a w następstwie tego do jej uniesienia. Dzięki stymulacji warstw naskórka powstają zmiany napięcia w obrębie powięzi oraz cyrkulacji limfy oraz krwi obwodowej. Umożliwia to aktywację układu limfatycznego, aktywację endogennego systemu znieczulenia, poprawę mikrokrążenia, normalizację napięcia mięśni, oddziaływanie eksteroceptywne i proprioceptywne oraz wspieranie funkcji stawów.

Techniki Kinesiology Taping®

Istnieje sześć głównych technik KT, różniących się od siebie stopniem napięcia plastra, kształtem aplikacji i miejscem ich zastosowania:

  • mięśniowa – stosowana najczęściej, polega ona na aplikacji taśmy wzdłuż przebiegu włókien mięśniowych w dwóch kierunkach: od przyczepu dalszego do bliższego (efekt rozluźniający) oraz od przyczepu bliższego do dalszego (efekt wspomagający). W tej technice taśma może być przyklejona bez napięcia, lub z napięciem 15-25% oraz 25-50%.
  • limfatyczna – wykorzystywana gdy konieczne jest poprawienie krążenia krwi i chłonki, zredukowanie zastojów tkankowych oraz zmniejszenie istniejącego stanu zapalnego. Charakteryzuje się przyklejeniem taśmy na obszar obrzęku z napięciem nie większym niż 15%. Kierunek przyklejenia jest zgodny z kierunkiem przebiegu naczyń limfatycznych oraz przepływem chłonki.
  • więzadłowa – stosowana w celu poprawy pracy przeciążonych lub uszkodzonych więzadeł oraz poprawy lub normalizacji napięcia ścięgien wykorzystuje się technikę więzadłową. Napięcie taśmy wynosi przeważnie 50-75% jednak można również zastosować 100%. Tę technikę można również wykorzystać w terapii punktów spustowych.
  • powięziowa-oscylacyjna – wykorzystuje taśmę dociętą do formy „Y” z napięciem od 25 do 50% i polega na rytmicznym pociąganiu pasków do momentu aż dojdzie do przemieszczenia się skóry i powięzi w pożądanym kierunku.
  • powięziowa-korekcyjna – jest zmodyfikowaną techniką oscylacyjną. Również wykorzystuję formę „Y” jednak przyklejenie pasków poprzedzone jest zepchnięciem podstawy aplikacji w określonym kierunku. Napięcie, które wykorzystywane jest w tej technice mieści się w zakresie 50-75%.
  • funkcjonalna – wykorzystywana w przypadku ograniczenia funkcji, ruchomości, a także niewłaściwego położenia poszczególnych elementów ciała względem siebie. W tej technice napięcie plastra wymuszone jest maksymalnym i aktualnym zakresem ruchu w danym stawie.

-> informator – rehabilitacja